Streef naar het spreken van dezelfde taal

Onze directeur L&D Ragnar Makkink schreeef dit blog over het belang van het spreken van dezelfde taal in de communicatie met mensen die zijn uitgevallen in het arbeidsproces.

Wanneer werknemers tijdelijk of langdurig uitvallen in het arbeidsproces, bijvoorbeeld door ziekte of persoonlijke omstandigheden, kan de communicatie met hen een uitdaging zijn. Dit geldt niet alleen voor de technische aspecten van communicatie, maar ook voor de emotionele en psychologische ondersteuning die essentieel is om het herstel te bevorderen en de terugkeer naar werk te vergemakkelijken.

Een belangrijk aspect in dit proces is het spreken van dezelfde taal. Hoewel dit vaak wordt geïnterpreteerd als het delen van dezelfde moedertaal, gaat het in werkelijkheid om veel meer dan dat. Het draait om het vinden van gemeenschappelijke grond en wederzijds begrip, zelfs als de moedertalen verschillen.

Taal als brug tussen culturen en contexten

In een arbeidsomgeving waar mensen verschillende culturele achtergronden en moedertalen hebben, kan het een uitdaging zijn om een gemeenschappelijke communicatiestijl te vinden. Maar zelfs wanneer werknemers verschillende moedertalen spreken, is het belangrijk om een gedeelde taal te spreken die verder gaat dan de woorden zelf. Soms kunnen culturele verschillen leiden tot misverstanden. De oorzaak ligt niet alleen bij taalbarrières, maar ook bij verschillende opvattingen over bijvoorbeeld werkethiek, autoriteit of samenwerking. In dit geval kan het spreken van dezelfde ‘taal’ betrekking hebben op het begrijpen van elkaars verwachtingen en het zorgen voor duidelijkheid over doelen en ondersteuning. Dit bevordert wederzijds respect en voorkomt dat de werknemer zich geïsoleerd voelt. Dat laatste kan juist het herstel in de weg staan.

Verbinding maken met empathie en begrip

De communicatie met een werknemer die uitvalt in het arbeidsproces, ongeacht diens moedertaal, moet vooral empathisch zijn. Het is essentieel dat de werkgever of leidinggevende zich bewust is van de emoties en onzekerheden die iemand kan ervaren na een arbeidsuitval. Hier speelt het spreken van dezelfde ‘taal’ een belangrijke rol: het tonen van begrip en steun in een vorm die voor de werknemer herkenbaar en geruststellend is.

In situaties waarin de werknemer zich kwetsbaar voelt, kunnen subtiele miscommunicaties grote gevolgen hebben. Iemand kan zich niet gehoord voelen als er geen poging wordt gedaan om op een manier te communiceren die hen aanspreekt. Dit geldt ook voor werknemers die de moedertaal van de organisatie niet vloeiend beheersen. Wanneer je dezelfde ‘taal’ spreekt in de zin van oprechte interesse, geduld en duidelijkheid, creëer je een gevoel van veiligheid en vertrouwen. Dit vergemakkelijkt het herstel en versterkt de band tussen werknemer en werkgever.

Het vermijden van miscommunicatie door duidelijkheid en herhaling

Wanneer mensen met verschillende taal- en cultuureigenschappen communiceren, is er een verhoogd risico op miscommunicatie. Dit geldt vooral wanneer er complexe of gevoelige informatie moet worden overgebracht, zoals over ziekte, herstelplannen, of veranderingen in werkomstandigheden. In dit geval is het belangrijk om taalbarrières actief te vermijden door helder en simpel te communiceren en de continuïteit in de communicatie te bewaken. Dit doe je bijvoorbeeld door de informatie niet alleen mondeling over te brengen, maar ook schriftelijk. Zo kunnen misverstanden worden voorkomen. Het herhalen van belangrijke informatie, het stellen van open vragen en het actief vragen naar feedback zijn essentiële manieren om te checken of de boodschap goed is overgekomen. De wederzijdse inspanning om te begrijpen en begrepen te worden maakt de communicatielijn sterker, ongeacht de talen die worden gesproken.

Het belang van oefening en educatie

Wanneer medewerkers niet dezelfde moedertaal spreken, kan de werkgever overwegen om taalondersteuning te bieden. Het aanbieden van taalcursussen of het betrekken van vertaalhulpmiddelen kan bijdragen aan het versterken van de communicatie. Dit zorgt niet alleen voor betere dagelijkse interactie, maar draagt ook bij aan het gevoel van inclusie. De kans is groot dat de werknemer zich meer gewaardeerd en begrepen voelt als er actief geïnvesteerd wordt in het wegnemen van taalbarrières. Daarnaast is het ook belangrijk dat de communicatie een tweerichtingsproces blijft. Het is niet alleen aan de werkgever om zich aan te passen aan de werknemer, maar ook aan de werknemer om zich open te stellen en actief te proberen te communiceren, zelfs als dat in de beginfase moeilijk is.

De rol van non-verbale communicatie

Naast de gesproken taal speelt non-verbale communicatie ook een cruciale rol. Lichaamstaal, oogcontact, gezichtsuitdrukkingen en toon van de stem zijn universeel en kunnen veel zeggen, zelfs als de woorden zelf niet volledig begrepen worden. Door deze vormen van communicatie te gebruiken, kan de werkgever zich beter afstemmen op de emoties en behoeften van de werknemer.

Dus streef naar het spreken van dezelfde taal, letterlijk en figuurlijk

Het spreken van dezelfde taal in de communicatie met mensen die zijn uitgevallen in het arbeidsproces gaat verder dan het delen van een moedertaal. Het draait om het creëren van een gemeenschappelijke basis van wederzijds respect, begrip en empathie. Zelfs wanneer er sprake is van verschillende moedertalen, kun je als werkgever door duidelijke, zorgvuldige communicatie, openheid en taalondersteuning de relatie versterken en bijdragen aan het herstel van de werknemer. In deze complexe dynamiek is het belangrijk dat alle partijen zich inzetten voor een effectieve en warme communicatie, waarin de werknemer zich begrepen en ondersteund voelt. Zo is een investering in een taalcursus of een vertaalhulpmiddel niet alleen praktische maar ook een investering in je relatie met de werknemer.